Vandaag heb ik mijn tante Janneke als gast schrijver.
Geweldig mens, met het hart op de goede plek!
Ze schrijft over haar belevenissen rond het opdragen van Joël.
Je krijgt je familie gewoon...die zoek je niet uit. Je moet het er gewoon "mee doen".
Ze komen zondag vroeg hun bed uit, en gaan
vol goede moed naar een kerkdienst...in Delft...
Zo onderweg bedenk je...als ik maar de juiste route kies...
Gelukkig passeren onderweg nog meer familieleden je, zodat je ze kunt volgen.
Wat een vertrouwen je al niet kunt hebben in zelfs aangetrouwde familieleden..ik wel hoor!
Gelukkig...ik zie een koffie-apparaat staan in de ontvangsthal. De meneer bij de tafel zegt dat er nog geen koffie is.
Ach wat....ik kan wel wachten....dan smaakt ie straks des te lekkerder.
Er druppelen steeds meer mensen binnen en ook familieleden...
Ik hoop dat de dienst warmer is dan mijn voeten....had ook sokken aan moeten doen.
Maar dat zit niet lekker in mijn laarzen.
(ik wou dat ze die koffie aangezet hadden)
Daar komt Daan aan...haar omhoog...strijdlustig...
Familieleden kunnen soms zomaar een glimlach op je gezicht toveren.
Daar denkt Joël anders over...zodra ik hem begroet, zet ie het op een krijsen.
De ontzette blik van tante Ellie en omstanders, maakt dat ik me omdraai en een plekje ga zoeken...middelste rij...ergens in het midden...
Oma van Joël komt even later vragen of ik bij de rest van de familie kom zitten.
Nee...dank je...ik zit hier best...ik wil me niet laten afleiden. Ik vind het ook niet erg om een buitenbeentje te zijn.
Iedere familie heeft er immers minstens één.
Eerst lofzang en aanbidding...waar laat ik mijn handen...de rest gooit ze vol overgave in de lucht. Ik kijk maar niet om naar de achterste rijen...waar mijn familie waarschijnlijk ook meezingt...zonder armen.
Goliath leidt de dienst...een grote man,
met een sympathiek uiterlijk...een gewone man...een David.
Een goed verhaal, en een warme dienst,
waarbij zelfs mijn voeten zijn opgewarmd.
Hier kan ik van de week op teren.
De koffie is klaar...en ja...die smaakt heerlijk. Prachtige taart, waarvan ik een
klein stukje proef.
De ouders feliciteren, en even de kleine Joël vasthouden. Slik...het is waar...een bron van vreugde...een klein familielid dat ineens zijn tandeloze mondje blootlacht...ik word nog warmer dan ik al was.
Na een familie-achtervolgings rit naar Pijnacker, krijg ik de speciale stoel toegewezen. Misschien past de groene kleur goed bij mijn imago...(draak/dracula), hoe dan ook...hij zit heerlijk. Na weer wat lekkere koffie en heerlijke cake..(heb er wel 4 geproefd) sta ik op.
Een niet-familielid weet razendsnel mijn plek te bemachtigen. Geef hem eens ongelijk..ik niet, prima stoeltje.
Na wat aanwijzingen van mijn neef, ga ik terug, richting huis. Helemaal op eigen kracht...zie je wel, ik kan het best.
Ik ben een (oud)tante...je hebt bijdehandte tantes, klets tantes, eigenwijze tantes, lieve tantes, aardige tantes.....en irri tantes....
Ik probeer zo goed mogelijk aan alle types te voldoen...de laatste gaat me het best af, vind ik zelf. Ik moet tenslotte aan mijn imago voldoen..dra(ak)cula.
Zucht...ik vergeef je Leon...jij kan het ook niet helpen...zal wel in de familie zitten.
Amen
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten